Yani daha iyi değilmi bebek olması bir meşguliyetiniz var artık.
Kendimden örnek vereyim. 10 yaşına oğlum var bebeğim doğdu doğalı her gün oğlumu araba ile başka ilçeye okula götürüp getiririm. Sabah akşam İstanbul trafiği birde bebek var arabada ağlar durmaz sağa çeker emzirir yola devam ederim. Çocuğun dersi falan saymıyorum bile.
Annem var yaşlı tek aynı apartmanda yaşıyoruz onun evinin tüm ihtiyaçları bende. Hastalığı VS bende. Aydan kaç kere hastaneye gideriz yine bebek yanımızda. Hastanede işler ucu ucuna yetişir koştur çocuğu okula götürmeye. İşimiz hallolmaz ertesi gün sabah 6 buçuk kalk aynı hastane okul arası mekik doku. Eşim arar o esnada akşama ne yemek var. Hastanede ordan Oraya çocukla yaşlı bir kadınla koştururken yemek düşüncem ya ben.
Ne annem anlar halimi ne eşim. Sözde anlarlar da uygulamada yok.
Aslında senin hayatın benim istediğim hayat. Ben lohusayim diyip söyle bir evde çocukla sabahtan akşama kadar ense yapamadım.
Komşular beni görüp soruyor muş. Çocuk mu hasta niye 40 ı çıkamayan kadın her gün arabaya koyup bebeği biryer lere gidiyor diye.
Çocuk ağlamış susamış bana vermiş eşim. Vallahi bir evde ki temizlik yemek çocuk bakma olsa nasıl rahat olurum.
Hal böyle olunca eşim veya annem saçma birşey yapınca patlıyorum. Ne diyorlar biliyor musun. Sende çok tahammülsüzsün biraz bu huyunu torpule :) ama evde bebekle geçirilen o anlar çok keyifli eğlenceli. Tadını çıkar eşine takma kafayı. Ağlayınca versin sana. Benimde bebeğim sabaha kadar uyumasa bile sabah bu tempo ile başlıyorum hep güne. Kadir kıymet bilen de yok
