Bebeğime Bağırdım, Pişmanlığım ve Annelik Üzerine Düşüncelerim Neler?

Question

Hiç iyi hissetmiyorum kendimi..biraz uzun olacak lütfen kusura bakmayın sadece kimseye diyemedimlerimi buraya dökmek istedim 

Dün gece uyumayan bebegime bağırdım çağırdım ağlattım keşke ölseydim de bu travmayı ona yasatmasaydim.desteksiz büyütüyorm oğlumu öyle ya ben doğurdum ben istedim başkası baksın diye değil destek isteyeyim diye değil.sadece esimden istedim o desteği o da çok gördü en zor gecelerde bile arkasını dönüp uyudu 

Annem vefat ettiginden beri kendimi hiç iyi hissetmiyor ve taniyamiyorum 

Eskisinden daha tahammülsüz daha öfkeli biri oldum 

Onun son zamanlarinda hasta yataginda can cekisirken sadece ben vardim onu öyle bir halde gormek sonrasinda herşeyin peş peşe gelmesi evin yükü küçük kardeşlerim..

Hep kendimden verdim hiç bir zaman kendimi düşünmedim..annemden sevgi gormedim hiç bir zaman destek gormedim 

Hatırladığım ona bir gün sarılırken beni itmesiydi..belkide masum bebegime kizarken kendi zavallı cocukluguma kızdım bilemiyorum 

Dün gece bebegime bağırdım sarstim uyumadı diye 

Sonra hüngür hüngür ağlayıp evden kaçıp o mezarlığa o mezarın başına gidip bagirmak " beni neden sevmedin neden insanlarla kiyasladin neden hep yetersiz gördün" 

İşte eserin anne.. işte eserin en ufak bebeğe bile tahammülü olamayan zavallı kızın.icimde biriktirdiklerim sevgi arayisim hep sevgi dilenisim beni bu hale soktu

Oysa ki onu ben dogurdum ben istedim senden alamadığım sevgiyi ondan alırım umuduyla 

Ama onunda hayatını mahvediyorm daha besikteyken ona bağırıp cagirip kizarak 

Emmiyor diye durmuyor diye 

Azap çekiyorum çok büyük bir vijdan azabı içerisindeyim.yasadiklarimi ona yasatmak istemiyorum iyilesmek yaralarimi sarmak istiyorum onun için iyi olmak istiyorum kendim için değil onun mutlu bir cocuk olarak buyumesini istiyorum

Lütfen bana bir akıl verin bu öfkeli tahammülsuz kırıcı halimden kurtulmak istiyorum annemi kaybettikten sonra 

İki yıl depresyon ilaçları kullandim fayda etmedi toparlanirim umuduyla 

Lütfen yargılamayın böyle olsun istemezdim yemin ederim 

Answer 1

Üzülme! Tüm annelerin tahammülü bazen biter, bunu anladığın an bebeği beşiğine bırak ve odadan beş dakka çık, elini yüzünü yıka nefes al ver, zikir çek , biliyorsan inşirah suresini oku, yada rahatlatıcı birşeyler dinle, beş dakka ağlamaktan hiçbir bebek ölmez, sen kendini iyi hisstmeden girme, kendine bir rahatlama rütini oluştur, seni çok iyi anlıyorum, benim çocukluğumda hatırladığım anı hep annemin bize sarılmasıydı, çok sert çok döven bir annem var her defasında o anılar la onu affettim

Answer 2

Üzülme sabret bol bol dua oku bn öyle yapıyorum bnm kızımda 6 aylık olacak desteksz büyütüyorum bnde zor süreç geciriyorum geceleri uyumuyor bol bol tevekkül et canım illa ki zor günler bitecek onlar doğmayi secmedi biz anne olmayi seçtik iyiki de varlar 

Comments

Öncelikle yanliz degilsin cnm bende hemen hemen desteksiz büyütüyorum bazen o kadar bunalima giriyorum ki bol bol Ayetel Kürsi oku cocuguna da kendine kendinizde eksik kaldiginiz ne varsa evladinla yap mesela kendini bebeginin yerine koy annenizden beklediklerini bebeginize uygulayin ikinizede iyi gelir unutma bu gunler gecici buyudugunde sana arkadaş sırdaş olcak geleceği düşün

---

Bnmde esimin ailesi var iki cocuk buyuttum bi kiz bi oglan hic bi hediye bile gelmedi milletin kaynanasini k.pederini gorunce kendimkilerden midem bulanıyor buna rağmen umrumda bile değil cocuklarim onlarin bir cift corabina bile muhtac degil kendim ve çocuklar dan başka kimseyi dert etmiyorum esim desen calisiyo dersenki bu dünya da bitek o calisiyo yinede sabrediyorum

---

eşin sana destek olsa asla boylr olmazsin aslinds eşine olan öfkeni cocukdan cikarmissin cunku sen de insansin.Bence eşinle konuş bu durumu onun da cocugu babalik gorevini yapmali

Answer 3

Anneler bebeklerini kendi uzuvlari gibi gorurlermis.nasil kendimizi elestiririyorsak, kendimize kiziyorsak cocuklarimizi da kendimizden ayirmiyormusuz ve onlara da kendimizmis gibi davraniyormusuz.bir psikolog yazisinda oyle demişti.

Tahammul sinirlarina gelirsek, bebek bakimi hayli zor hepimiz sorumluluklarımızı tek basina tasimaya calisirken belli bir donem sinirleniyoruz bazen bagiriyoruz ama pişman oluyoruz vicdan azabini gene biz cekiyoruz. Bebekler cok hassas,baktiniz sinirleniyorsunuz odayi hemen terkedin bir iki dakika derin derin nefes alin ve sakinlesmeye calisin,sarsmak bebege zarar verir. En iyisi nefes alacak kadar kendinize vakit tanimak. Sakinlesince gidin bebeginize sarilin.

 Hepimiz benzer yollardan geciyoruz kendinizi suclamayin ama o sizin caninizdan bir parca,onun ufacik incinmesi sizi daha cok yaralar. 

Gecmiste kalmak yerine,geleceginiz olan cocugunuza sarilmak daha cok huzur verir.gecmis gecmiste kaldi unutmayin